Zij-instromers Monique & Bianca: “Het geeft zoveel energie als je een nieuw leven in stapt”
Bij NIKO werken mensen die soms al een heel werkend leven achter zich hebben. Zo ook onze twee nieuwe aanwinsten: Monique en Bianca. Beiden deden jarenlang met heel veel plezier werk in een volstrekt andere branche. Totdat ze zich bij NIKO meldden en gegrepen werden door de zorg: “Als je hier een papiertje haalt ligt de hele wereld straks voor je open.”
Jullie werken bij NIKO ieder op een andere locatie, maar jullie zijn wel vriendinnen toch?
“Klopt, we kennen elkaar al jaren. Bianca knipt mijn haar altijd en we weten veel van elkaar.”
Wat is jouw achtergrond Monique?
“Ik heb zeventien jaar met heel veel plezier op de vleeswarenafdeling van de Albert Heijn gestaan. Maar op een dag voelde ik dat het tijd werd voor iets anders en ben ik mijn hartje gaan volgen. Ik had wel altijd al iets met de zorg hoor. Bij de supermarkt hielp ik ook de mensen met een aangeboren hersenafwijking bij het doen van hun boodschappen. En ik ben ook moeder: het zorgen heeft er altijd al in gezeten.”
En jij Bianca?
“Ik werk al vanaf mijn vijftiende als kapster. Het begon als een zaterdagbaantje en eindigde als een vaste baan voor 31 jaar. De laatste 18 jaar heb ik met heel veel plezier bij een kapsalon in Warmenhuizen gewerkt, maar ik was ook wel toe aan een nieuwe stap. In die tijd zat mijn vader in een zorginstelling vanwege dementie. Als ik daar kwam vond ik altijd het zorgpersoneel zo ontzettend fijn. Ik werd er zo blij van dat ze het van je overnemen, die zorg. Ik heb het ook weleens tegen iemand gezegd: wat een mooi werk doen jullie.”
Maar hoe kwamen jullie dan bij NIKO terecht?
Bianca: “Ik ben de kapper van de HR-adviseur van NIKO. Zij had me al eens eerder gevraagd of het niet iets voor mij was, de zorg. Maar ik dacht steeds: help, waar liggen mijn diploma’s!? Toch begon het steeds meer te kriebelen. En toen kwam Monique bij mij en die zei: ik ben aangenomen bij NIKO. Dat was het laatste zetje dat ik nodig had.”
Was het erg wennen, de zorg voor ouderen?
Bianca: “Ik kwam vanuit de salon al in zorginstellingen dus was de omgang met ouderen wel al gewend. En trouwens, ook hier kan het kappersvak nog van pas komen; even iemands haren een beetje doen. Ik klets hier ook weleens met de vaste kapster. Maar het leuke hier is dat ik nu ook op een andere manier voor mensen mag zorgen.”
En jij Monique, heb jij ook nog wat aan je oude vak?
“Nee hoor, dat heb ik lekker achter me gelaten, dat was mooi voor zeventien jaar… kindjes plakjes worst geven. Op een gegeven moment was het jongetje dat ik als kind worst gaf, mijn eigen collega! Dit geeft me nu veel meer energie. Ik heb plezier in het werk en de mensen, het verzorgen. Je krijgt soms knuffels van ze. En mensen die niet zoveel praten, schenken je een glimlach. Nou, dan is mijn dag goed. Ik lig soms ook in een deuk, kan echt met ze lachen. Ik kwam moeier thuis van de supermarkt en daar begon ik om negen uur en hier om zeven uur. Die energie komt toch door je werk. Mijn wekker gaat nu om half zes…”
Wat weerhoudt sommige mensen van de zorg, denk je?
Monique: “Je merkt bij mensen dat ze het idee hebben dat ze het niet kunnen. Maar de dingen waar mensen tegenop zien is, dat is maar zo’n klein gedeelte van je werk: het verschonen. Voor de rest run je met de bewoners een soort huishouden. En de mensen zijn zo blij en dankbaar, dan kun je er weer helemaal tegen. Ik vind het niet vermoeiend.”
Bianca: “Ik ook niet. Het kappersvak heb ik ook niet als heel vermoeiend ervaren, maar je hebt hier bij NIKO wel meer structuur en een duidelijke pauze. Echt een luxe, dat je dat hebt. Ik loop na een dag werken nog met energie de deur uit en ga ook blij naar m’n werk toe.”
En de minder frisse klusjes die er soms bij komen kijken, hoe gaat dat?
Monique: “Dat went snel, ook omdat je om de mensen gaat geven. Ik noem ze al ‘mijn bewoners’.”
Hoe zijn de collega’s bij NIKO?
“We kregen allebei een heel fijn welkom van onze collega’s, dat was echt een warm bedje. We konden ook alles aan ze vragen en bij iedereen terecht. Het geeft zoveel energie als je een nieuw leven in stapt en ziet dat je het daar ook weer redt en dat iedereen je welkom heet.”
En jullie zijn in opleiding bij NIKO. Wat doen jullie precies?
“We zijn allebei in opleiding tot Helpende plus. Die opleiding duurt een jaar. Momenteel helpen we vooral met de ADL: de algemene dagelijkse levensverrichtingen.”
En daarna? Hoe zien jullie de toekomst bij NIKO?
Bianca: “Ik vind het fijn om hier te werken, voel me wel heel erg op m’n plek. En ondertussen heb ik nog de mogelijkheid om af en toe iemand te föhnen of even te stylen. Verder krijg je leuke complimenten, mag je fouten maken en na je diploma ook nog doorleren, al weet ik niet of ik dat wil. Ik ben meer iemand voor aan het bed.”
Monique: “Mijn dochter zit ook in de zorg en mijn kinderen zijn allebei heel trots op mij. Ze zeggen: je bent van iets zekers naar iets onzekers gegaan, maar zo zie ik het niet. Ik ben mijn hart achterna gegaan en heb er geen moment spijt van.”
En hebben jullie nog tips waarmee we de aarzelende zij-instromers over de streep kunnen trekken?
Bianca: “Ik zag zelf heel erg op tegen het werken met de computer, maar iedereen helpt je daarbij. Ik vraag steeds weer dingen over inlogcodes enzo, maar niemand heeft daar ooit een punt van gemaakt. Je krijgt daar echt hulp bij. Teams en Word enzo: alles wordt uitgelegd, daar hoef je geen slapeloze nachten van te hebben. Je kunt blijven doorgroeien en je hebt fijne collega’s. Wat wil je nog meer?”